Enürezis

Enürezis (alt ıslatma) genel anlamda istemli ya da istemsiz olarak, gündüz veya gece yatağa ya da giysilere idrar kaçırmak olarak tanımlanır. Bozukluğun enürezis olarak tanımlanması için beş yaşından büyük çocuklarda, en az haftada iki kez ve birbirini takip eden üç ay boyunca görülmesi gerekmektedir. Enürezis bozukluğunda genetik faktörler de önemli rol oynamaktadır. Anne ve babada enürezis varsa çocukta görülme olasılığı %77, anne ya da babada varsa %44’tür. 

Tedavisi 

Enürezis tedavisinde ilaçlı ve ilaçlı omayan tedaviler kullanılmaktadır.

Enürezisin farmakolojik olmayan tedavisi temel olarak davranış şekillendirmeye yönelik yaklaşımları içermektedir.

Bunların içerisinde sayılabilecek kayıt tutma yönteminde amaç çocuğun kuru kaldığı geceler için ödüllendirilmesi vealtını ıslattığı zamanlarda sorumluluk duygusunu hissedebilmesidir. Küçük yaşlardaki çocuklar için genellikle bir takvim hazırlanır ve kuru kalınan geceler için yıldız, ıslak geçmiş geceler için üzgün yüz ifadesi kullanılır. 

Davranış şekillendirmeyi hedefleyen ve yaygın olarak kullanılan yöntemlerden biri de, alarm-uyarı sistemidir. Bu yöntemle, elektrik zili ile bağlantılı bir ped üzerine yatan çocuk altını ıslattığında, idrarın tele teması ile birlikte alarm zili çalmaktadır. Zamanla çocuk alarmla değil, dolu mesanenin gönderdiği sinyallerle uyanmayı öğrenir.

Temizlik tedavisi çocuğun, altını ıslatma davranışının sorumluluğunu alması ilkesinden yola çıkılarak uygulanan temizlik tedavisinde alt ıslatma gerçekleştikten sonra çocuğun, ıslanan yatak, çarşaf ve pijamasını eski haline getirmesi beklenir.

Enürezisin nedenlerinden biri de çocuğun mesane kapasitesinin küçük olmasıdır. Mesane eğitimi, çocuğun olabildiğince çok sıvı tüketip uzun süre tuvalete gitmeyerek mesane kapasitesinin genişletilmesini hedefler. İşemesıklığının istemli olarak azaltılması, mesanenin gerilmesine neden olarak genişliğinin ve çocuğun mesane üzerindeki kontrolünün artmasını sağlar. 

Enürezis tedavi edilmediğinde yatak ıslatmanın çocuk tarafından utanılacak ve özgüven kaybına yol açabilecek bir durum olması sebebiyle çocuğun benlik algısında olumsuz etkiler yaratabilir. Aile içerisinde bu durum yokmuş gibi davranılmamalı, çocuk gerekli profesyonel yardım için teşvik edilmelidir.